Aktualności / Raporty z działań

Uzyskaliśmy odpowiedzi od Głównego Lekarza Weterynarii, na pisma  w których poruszaliśmy m.in.:

  • kwestie ujednolicenia i doprecyzowania kwestii dotyczącej oddelegowania pracowników na podstawie przepisów ustawy z dnia 29.01.2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej do pomocy przy zwalczaniu ASF.
  • bezpieczeństwo pracowników Inspekcji Weterynaryjnej podczas wykonywania czynności w terenie
  • problem braku rzecznika prasowego w Głównym Inspektoracie Weterynarii.

Sprawy poruszone odpowiednio w Apelu Zarządu OZZPIW #3 oraz Raporcie z działań OZZPIW #4 Oto odpowiedzi, które otrzymaliśmy z związku z powyższymi zagadnieniami:

Data pisma: 13 lipca 2018 r.

Znak pisma: GIWpr-072-38/2018(2)

W odpowiedzi na pismo z dnia 29 czerwca 2018 r. zawierające prośbę ujednolicenie i doprecyzowanie kwestii dotyczących oddelegowania pracowników na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 36, z późn. zm.), o którym mowa w piśmie Głównego Lekarza weterynarii z dnia 26 czerwca 2018 r. znak: GIWz-403-397/2018, uprzejmie informuję, że pismem z dnia 2 lipca 2018 r. znak: GIWpr-072-38/2018(1) wojewódzkim lekarzom weterynarii została przekazana opinia Głównego Lekarza Weterynarii dotycząca sposobu postępowania w przypadku oddelegowania lekarzy weterynarii zatrudnionych w Inspekcji oraz lekarzy wolnej praktyki do powiatów chełmskiego, parczewskiego, łukowskiego, włodawskiego i radzyńskiego (pismo w załączeniu).

Popisano:
Główny Lekarz Weterynarii
Paweł Niemczuk

Data pisma: 2 lipca 2018 r.

Znak pisma: GIWpr-072-38/2018(1)

W związku ze zgłaszanymi wątpliwościami dotyczącymi treści pisma Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 6 czerwca 2018r. (sygn. GIWz-403-397/2018), Główny Lekarz Weterynarii wyjaśnia co następuje.
W odniesieniu do wskazanego w ww. piśmie oddelegowania na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 36 z późn. zm.) lekarzy weterynarii zatrudnionych w Inspekcji oraz lekarzy weterynarii wolnej praktyki do powiatów chełmskiego, parczewskiego, łukowskiego, włodawskiego i radzyńskiego, w opinii Głównego Lekarza Weterynarii czynności te powinny być przeprowadzone w sposób wskazany w pismach z dnia 11 sierpnia 2016 r. (sygn. GIWpr-072-57 /2016(1)), z dnia 23 sierpr1ia 2016 r. (sygn. GIWpr-072-57 /2016(3)) oraz z dnia 2 września 2016 r. (sygn. GIWpr-072-57 /2016(7) skierowanych do wszystkich wojewódzkich lekarzy weterynarii.
Jednocześnie w zakresie wskazanej potrzeby wsparcia członków zespołów ds. dochodzeń epizootycznych, w ogniskach na terenie województwa lubelskiego, Główny Lekarz Weterynarii wskazuje, że w jego opinii skierowanie do pracy uregulowane w art. 14 ust. lc ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej stanowi odrębną instytucję prawną w stosunku
do przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018, poz. 917 z późn. zm.) i ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2017, poz. 1889 z późn. zm.). W szczególności do osób kierowar1ych do pracy na podstawie ww. przepisu nie należy stosować przepisów o oddelegowaniu (art. 1741 KP), podróżach służbowych (art. 77 5 Kp) i przeniesieniu członka korpusu służby cywilnej (art. 63 ust. 2 i art. 64 ustawy o sc). W związku z powyższym członek zespołu ds. dochodzeń epizootycznych kierowany do pracy na terenie innego województwa:

  1. pozostaje w stosunku pracy w jednostce, w której jest na stałe zatrudniony (jednostka macierzysta), a tym samym zachowuje prawo do wynagrodzenia za okres skierowania oraz jest objęty ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym z tego tytułu;
  2. zostaje skierowany do wykonywania czynności przez kierownika jednostki macierzystej (osobę wykonującą czynności w imieniu pracodawcy) na polecenie wojewódzkiego lekarza weterynarii, który tworzy dany zespół ds. dochodzeń epizootycznych, wydane po uzyskaniu zgody (wydaniu polecenia przez) Głównego
    Lekarza Weterynarii;
  3. pozostając pracownikiem jednostki macierzystej wykonuje czynności na rzecz powiatowego lekarza weterynarii, na obszarze właściwości którego znajduje się ognisko choroby objęte dochodzeniem epizootycznym (upoważnienie, o którym mowa w art. 19 ust. 1a ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej powinno być wystawione przez ww. powiatowego lekarza weterynarii);
  4. nie otrzymuje diet, zwrotu kosztów podróży i zakwaterowania na zasadach określonych w Kodeksie pracy, czyli ze środków jednostki macierzystej;
  5. całość wydatków związanych z wykonywaniem czynności na podstawie skierowania do pracy jest pokrywana przez wojewódzkiego lekarza weterynarii, na obszarze właściwości którego znajduje się ognisko choroby objęte dochodzeniem epizootycznym. na podstawie przedstawionych rachunków, faktur, biletów, itp., co oznacza, że:
    1. faktury i rachunki imienne powinny być wystawiane na ww. wojewódzkiego lekarza weterynarii,
    2. paragony i bilety opłacone przez skierowanego członka zespołu ds. dochodzeń epizootycznych powinny być niezwłocznie refundowane przez ww. wojewódzkiego lekarza weterynarii.

Popisano:
Główny Lekarz Weterynarii
z up. Krzysztof Jażdżewski
Zastępca Głównego Lekarza Weterynarii

 

 

Data pisma: 13 lipca 2018 r.

Znak pisma: GIWpr-074-29/2018(1)

W odpowiedzi na pismo, które wpłynęło do Głównego Inspektoratu Weterynarii w dniu 27 czerwca 2018 r. stanowiące apel do Głównego Lekarza Weterynarii o opracowanie i wdrożenie do stosowania przez organy Inspekcji Weterynaryjnej procedur dotyczących kontroli przeprowadzanych przez pracowników powiatowych inspektoratów weterynarii w podmiotach nadzorowanych, Główny Lekarz Weterynarii uprzejmie przekazuje, co następuje.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że możliwość uzyskania wsparcia organów Policji podczas wykonywania czynności kontrolnych, jak również konsekwencji prawnych „dla osób atakujących pracowników IW”, wynika wprost z przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Zgodnie bowiem z art. 19 ust. 6 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 36, z poźn. zm.) powiatowy albo wojewódzki lekarz weterynarii może wystąpić do właściwego miejscowo komendanta Policji z wnioskiem o pomoc, jeżeli jest to niezbędne do przeprowadzenia kontroli przez Inspekcję. Na wniosek powiatowego albo wojewódzkiego lekarza weterynarii właściwy miejscowo komendant Policji zapewnia pomoc przy przeprowadzaniu kontroli. Pracownicy Inspekcji Weterynaryjnej oraz osoby wykonujące zadania Inspekcji na podstawie art. 16 i 18 tej ustawy w zakresie wykonywania czynności podlegają również ochronie prawnej przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych (w tym w zakresie dopuszczenia się przez osoby „atakujące” np. naruszenia nietykalności cielesnej, czynnej napaści, znieważenia – czyli czynów szczegółowo stypizowanych w Kodeksie karnym), co wynika z art. 20 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej. Ponadto udaremnianie lub utrudnianie wykonywania czynności przez ww. osoby (w tym również wykonywanie czynności kontrolnych) podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny (zgodnie z art. 37 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej). Brak jest, więc podstaw do tworzenia przez Głównego Lekarza Weterynarii w tym zakresie regulacji wewnętrznych w ramach Inspekcji Weterynaryjnej.
Podobnie, w przypadku stwierdzenia utrzymywania zwierząt nierejestrowanych i nieoznakowanych sposób postępowania organów Inspekcji Weterynaryjnej wynika wprost z ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U. z 2017 r. poz. 546, z poźn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 10 tej ustawy po przeprowadzeniu kontroli powiatowy lekarz weterynarii może wydać decyzję nakazującą usunięcie stwierdzonych uchybień w określonym terminie. Jeżeli ww. decyzja nakazująca usunięcie stwierdzonych uchybień w zakresie oznakowania zwierzęcia lub wyposażenia zwierzęcia odpowiednio w paszport, duplikat paszportu lub dokument identyfikacyjny, nie została wykonana w terminie wskazanym w tej decyzji, powiatowy lekarz weterynarii, na podstawie oceny ryzyka dla zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności, może nakazać zabicie zwierzęcia bez odszkodowania i unieszkodliwienie zwłok zwierzęcia na koszt jego posiadacza.
W zakresie odstąpienia od wykonywania czynności kontrolnych należy wskazać, że poza przypadkiem określonym w art. 31 ust. 12 ustawy o identyfikacji i rejestracji zwierząt dotyczącym odstąpienia od wykonywania kontroli zapowiedzianej w przypadku nieudzielenia przez posiadacza zwierzęcia gospodarskiego lub przez osobę przez niego upoważnioną obecną podczas kontroli pomocy niezbędnej przy wykonaniu tych czynności osobie wykonującej czynności kontrolne, w tym nieprzygotowania do kontroli zwierząt oraz pomieszczeń, w których przebywają zwierzęta, przepisy nie regulują kwestii odstąpienia przez organy Inspekcji Weterynaryjnej od czynności kontrolnych określając jedynie sankcję karną za udaremnienie lub utrudnianie przeprowadzenia takiej kontroli. Tworzenie w takim przypadku regulacji wewnętrznych dla Inspekcji Weterynaryjnej mogłoby doprowadzić do nieuprawnionego ograniczenia potencjalnych sytuacji typizujących zachowania osób utrudniających lub udaremniających działania czynności kontrolne osób upoważnionych do ich przeprowadzania z ramienia Inspekcji Weterynaryjnej.
Odnosząc się do propozycji określenia aspektów prawnych postępowania w sytuacjach, gdy podmiot kontrolowany rozpoczyna nagrywanie czynności służbowych należy wskazać, że brak jest podstaw prawnych, które zakazywałyby kontrolowanemu rejestrowania czynności wykonywanych przez osoby wykonujące kontrolę z upoważnienia organów Inspekcji Weterynaryjnej. Tak więc ww. osoby wykonujące zadania Inspekcji Weterynaryjnej nie mają podstaw do podejmowania żadnych działań w tym zakresie, w szczególności wymagania zaprzestania rejestrowania czynności kontrolnych.
W odniesieniu do kwestii powołania „Rzecznika Prasowego Inspekcji Weterynaryjnej” pragnę wskazać, że zgłaszano Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi propozycję stworzenia w Głównym Inspektoracie Weterynarii stanowiska rzecznika prasowego Głównego Lekarza Weterynarii. Nie uzyskano jednakże akceptacji dla zgłoszonej propozycji, która jest wymagana zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji i zadań rzeczników prasowych w organach administracji rządowej (Dz. U. Nr 4, poz. 36). W myśl ww. przepisu bowiem powołanie rzecznika prasowego kierownika urzędu centralnego może nastąpić jedynie z nakazu lub za zgodą Prezesa Rady Ministrów albo ministra nadzorującego działalność kierownika urzędu centralnego.
Odnosząc się natomiast do postulatu „natychmiastowego dementowania nieprawdziwych doniesień medialnych na temat pracy Inspekcji oraz umieszczanie sprostowań w mediach, w których ukazały się nierzetelne a przede wszystkim pokazujące wersje tylko jednej strony” pragnę wskazać, że sprostowanie może, zgodnie z art. 31a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.) dotyczyć jedynie faktów, nie zaś opinii osób takie informacje przedstawiających. Brak jest więc podstaw, aby Główny Lekarz Weterynarii wypowiadał się odnośnie każdej pojawiającej się w mediach opinii dotyczącej działań Inspekcji Weterynaryjnej, w szczególności zamieszczanej przez osoby prywatne na portalach społecznościowych.
Jednocześnie Główny Lekarz Weterynarii przychyla się do propozycji przeprowadzenia kampanii informacyjnej odnośnie możliwości przeprowadzania przez organy Inspekcji weterynaryjnej kontroli podmiotów nadzorowanych bez wcześniejszej zapowiedzi. W tym zakresie planowane jest opracowanie jednolitej treści informacji w tym zakresie oraz jej opublikowanie na stronie internetowej Głównego Inspektoratu Weterynarii, jak również polecenie publikacji na stronach internetowych wszystkich inspektoratów oraz w siedzibach organów Inspekcji Weterynaryjnej.

Popisano:
Główny Lekarz Weterynarii
Paweł Niemczuk